İbrahim ERDOĞAN

BİR SES VERİN!..

Burası, Bursa’nın Orhaneli İlçesi’ne bağlı Akalan Köyü’nün 1.100 rakımlı en yüksek tepesi.

Burası, bu köyde köylülerce eskilerden beri “Goca Gır” olarak telaffuz edilen Koca Kır adındaki dağlık alandır.

Akalan benim doğduğum köydür.

Her ne kadar; son yasal düzenlemelere göre büyükşehir kapsamındaki tüm köyler mahalle statüsüne dönüşerek resmen mahalle olarak anılır olmuşsa da; Akalan benim hâlâ “Köyüm” bildiğim ve andığım doğum yerimdir.

Bu dağ, çocukluğumda keçi sürüsü otlatırken ayak basmadığım yeri kalmadığını düşündüğüm, etekleri çam ve meşe ağaçları ile bezeli, tepede biraz da taşlık bir alandan ibaret sanılmasın; burası hatıralarımızın da arşividir…

Zirvesinden bakıldığında; Akalan Köyü ile Orhaneli İlçesi yerleşik alanlarının aynı fotoğraf karesine sığdırılabildiği tek tepe: “GOCA GIR” dır.

İşte bu tepede iki yıldır yerden bitme mantarlar gibi çeşitli rakam ve harfleri barındıran levhalar belirmeye başladığı görülmektedir.

Bu levhalardan da anlaşılıyor ki; ülkemizin pek çok yöresinde yerleşik halkın şiddetle karşı koymasına rağmen önlenemeyen doğa katliamı sırası buraya gelmiştir. Görülüyor ki; bu bakir alan bir miktar mermer için birilerinin talan listesindedir.

Öyle ki, zirvedeki asırlık ardıç ağaçları bu amaçla şimdiden kesilip darmadağın edilmiş durumda bulunuyorlar.

Artık pek yakın bir gelecekte, ilçeden köye ulaştıran kara yolunun “Mağara Boğazı” denilen ovaya bakan noktasına çıkıldığında ilk göze çarpan görüntü Koca Kır’ın zirvesindeki yeşillikler değil; yerinden çekilip alınmış çürük bir dişin bıraktığı boşluk gibi mermeri sökülüp alınmış çukurluklar olacaktır!..

Mermeri alınıp talancılar çekilip gittiklerinde ise verimli toprakları olan köy ovasından güneydoğuya dönülüp bakıldığında göreceğimiz manzaranın; çukurlaşmış dazlak bir dağ yamacı, kirletilmiş bir çevre ve kirlenmiş su kaynakları ile balçıkla ve her türlü atıklarla dolmuş bir gölet olacağını şimdiden söylemek için kâhin olmaya hiç gerek yoktur.

Ben ve benim kuşağımda olanların ömürleri, aklı başında hiçbir insanımızın görmek istemeyeceği bu pislik ve çirkinliği görmeye belki yetmeyebilir. Ancak, özellikle biz yaşlılar olmak üzere; bu sessizlik ve çevreye yönelik her türlü suiistimale karşı duyarsız “neme lazımcı” tavrımızı sürdürmeye devam etmemiz durumunda gelecek nesillerin bizi hayırla anmayacakları bir miras bırakacağımızı göz ardı edemeyiz, etmemeliyiz!

Hani akla şu da gelmiyor değil: Bazı insanlarımız mermer çıkarılması faaliyetlerinde iş olanağı veya başka türlü ekonomik bir getiri olur düşüncesiyle de bu konuda sessiz kalmayı yeğlemiş olabilirler. Ne var ki, şahsen köyümde bu şekilde düşünenlerin bulunmadığını temenni etmekle birlikte; şayet bu yönde düşünenler de var iseler, bu hesapta olabileceklerin burada üç-beş yıllık bir-kaç akçalık kişisel çıkar uğruna Akalan Köyü’nün başına bu problemi sarmaya değmeyeceğinin ayırdına düşünerek varabilecekleri umulur.

Şimdi buradan tüm çevre duyarlıları ile hâlâ Akalan Köylüyüm diyen tüm insanlarımıza sesleniyorum:

Gözlerinizi kapatın ve bu dağda mermer ocağı işletmesi açılması halinde yakın gelecekteki durumu hayal ediniz lütfen!

İyi bilinmeli ki:

“Goca Gır” olarak andığımız dağımızı bu günkü şekliyle bir daha görme imkânımız asla olamayacaktır!

Bu nedenle ona şimdi iyi bakalım da ileriki zamanlarda sağ kalacak olanlarımızın belleğinde torunlarımıza anlatacağı bir anı bari kalsın!

İlerideki bir zamanda, belleğimizde sakladığımız o eski hikayemizi anlattığımızda “neden” deyip sual ederlerse; “atalarımızdan devraldığımız bu mirası bozulmadan gelecek nesillere bırakmada ihmal gösterdiğimizi” açıkça ikrar etme dürüstlüğünü bari gösterelim!

Adına ne denilirse denilsin; bir dağın bir mermer işletmesi açılması için kurban edilmesine gönlüm hiç razı değidirl; bunu buradan yinelemek istedim!

Şimdi buradan duyar gibiyim: Bu dağ sanki olacakları sezmiş gibi bizlere sesleniyor ve “Kurtarın beni” diyor!

Bu sesi duyabilenler neredesiniz?

BİR SES VERİN!..